Zolang was ik verloren dat ik vergeten was hoe het daarvoor was geweest, voordat ik verloren raakte. Lang geleden geloofde ik in zoveel meer, mijn dromen waren zo groot. Wat daarvan over was, was een klein maar hardnekkig vonkje dat weigerde te doven. Ik wist niet waarom het me overeind hield, but it did. Dit kleine eigenwijze sprankje hoop, een fluistering. Een belofte.
En langzaam, stukje bij beetje, dag bij dag, week bij week begon ik het me te herinneren. Ik begon me te herinneren wie en wat ik ben en waarvoor ik hier ben gekomen.
En nu heb jij mij gevonden. Heb je mij doelbewust opgezocht of heb ik mijn locatie kenbaar gemaakt. Als dat het geval is moet je een zeer speciaal persoon zijn. Ik ben de meest onbenaderbare persoon die ik ken, zegt de persoon die jou letterlijk meeneemt in haar interne wereld. Ik zie de paradox.
Dit is mijn speeltuin, mijn domein. Hier heers ik, hier gelden mijn regels. Geen discussie, geen onderhandeling, geen compromis.
Welkom in mijn kerker
