Eva is mijn eerste kleinkind, ze is mijn kleindochter om precies te zijn. Ze is geboren in Spanje en heeft daar, voor zover wij weten, op straat geleefd. Eva heeft na de eerste ontmoeting met Smurfin besloten dat bij haar, haar toekomst lag. Smurfin heeft Eva meegenomen naar Nederland, of andersom.
Over Eva’s geschiedenis is niet veel bekend, ze laat er zelf ook niet veel over los. Soms is ze wat schrikachtig, zeker als er ritselend felgekleurd verpakkingsmateriaal in het spel is. Ze heeft zwart haar en de mooiste bruine ogen die ik ooit zag. Ze slaapt dicht tegen me aan als ze bij mij logeert.
Ze kan geweldig luisteren en ze oordeelt nooit. Ik hoef bij haar niemand anders te zijn. Bij haar hoef ik nooit mooier, sterker of slimmer te zijn dan ik me op dat moment voel. Bij haar hoef ik geen antwoorden te verzinnen die ik niet heb. Ik hoef haar niet gerust te stellen als ik zelf in paniek ben. Bij Eva mag ik in de war zijn en radeloos. Hopeloos.
Ik mag het allemaal niet meer weten, haar maakt dat niets uit. Zij houdt van mij en zij luistert naar mij, zij laat mij geduldig uitpraten. Ze hoort mijn snikken aan en haar zachte weemoedige blik lijkt me te zeggen: “Ik begrijp je pijn meid. Het leven is ongelofelijk ruk soms…”
.. waarna ze afgeleid raakt door geritsel in de keuken en er vandoor gaat.
Onvoorwaardelijke liefde is te koop, de prijs wordt betaald in hondekoekjes