Tag: Angel

Vakantie, je kijkt er een jaar naar uit, soms langer. Spendeert er geld aan wat je niet hebt of voor andere doeleinden was gereserveerd, maakt lijstjes met alles wat echt mee moet en legt weken van tevoren spullen opzij die niet op het lijstje staan maar wel erg handig lijken. Uiteindelijk moet je een dag voor vertrek alsnog een nieuwe koffer aanschaffen waar ook daadwerkelijk alles in past. De onrust, spanning en voorpret groeien met de dag en je bent vergeten dat je de laatste keer op dag 2 van je vakantie alweer terug naar huis wilde….

Hoofdstuk 1 – Vertrek
Vakantie, de dag van vertrek was aangebroken. Omdat Smurfin en ik een charter hadden, toch voor vertrek nog maar even de vluchttijd checken. Bummer, we hebben vertraging. In plaats de bedoelde 11.30u zullen we pas om 16.30u vliegen. De keus is niet moeilijk; thuis rondhangen of taxfree rondhangen.

Uiteindelijk vermaken we ons prima met shoppen, sushi en proscecco. Met name laatstgenoemde maakt veel goed, al ben ik blij met de resterende 2 uur ontnuchteringstijd. Die gebruiken we om een ‘lekker luchtje’ uit te zoeken. In de wetenschap dat je parfum het beste test op je huid, verlaten we als twee lichtelijk aangeschoten wandelende stinkbommen de Douglas wat later weer. Om de kans op toelating tot het vliegtuig te vergroten volgt een provisorische waspartij op de toiletten. De toiletjuffrouw is wat gewend en vertrekt geen spier. Nog steeds verdacht ruikend naar een mix van wijn en potpourri, zijn we dan om 18.00u eindelijk airborn….

Anderhalf uur later landen we op Malaga Airport. Het is stralend weer, de zon schijnt en het is 30 graden. Koffers ‘even’ ophalen resulteert in 45 minuten wachten maar dat mag de pret niet drukken. Ik stel mijn knorrige Smurfin gerust met een vrolijk ‘We zijn zó in het hotel, gaan we lekker zwemmen!!’

De hostess van Holland International is snel gevonden, onze namen op de lijst iets minder. Mijn Smurfin staat inmiddels op het punt iemand, om het even wie, te lijf te gaan. Ik verberg mijn eigen groeiende irritatie achter een zweetlip en een stralende, niet van echt te onderscheiden,  lach.

Na nog eens 20 minuten wachten komt de alleraardigste dame me vriendelijk nogmaals vertellen wat ik al weet; we staan niet op de transferlijst. Mijn suggestie om ons er dan alsnog op te zetten, stuit op een onverzettelijkheid waar een ezel jaloers op zou zijn.
Haar oplossing is bijna briljant in eenvoud  en luidt ‘De trein is ongeveer daar en er zijn vast ook wel taxis te krijgen’. Mijn verbaasde blik wekt bij haar de indruk dat ik haar niet begrijp en met een groot armgebaar wijst zij schuin voor ons, de ligging van ‘ongeveer daar’ nogmaals aan. ‘Daar ergens is een trein’…

Ik overweeg mijn opties en bedenk me dat ze me allebei meer energie kosten dan ik nu op wil brengen. Ik vraag op vriendelijke toon de dame om haar naam en telefoonnummer en bedank haar glimlachend voor haar enorm klantvriendelijk inzet. Terwijl ik terugloop naar de koffers begin ik alvast met het uitdenken van een briljante wraakactie.

Ik klink stoerder dan ik me voel als ik op mijn haast niet van echt te onderscheiden toon, tegen Smurfin zeg; ‘Komop het is vakantie, komt allemaal goed meid’. Terwijl ik het mezelf hoor zeggen ben ik me er pijnlijk van bewust dat 1. mijn Spaans niet verder rijkt dan het bestellen van bier en patat, en dat we 2. geen cash hebben. Ik heb 3. ook geen flauw idee waar dat kutstation is.

Na wat speurwerk (als een kip zonder kop rondjes lopen in een grote lawaaierige hal) zie ik iets wat in de verte lijkt op een pinautomaat. Geweldig, alles in het Spaans. En natuurlijk niets wat ook maar in de verste verte lijkt op patat, of bier.
Op de gok begin ik wat combinaties in te toetsen en na wat uitproberen en veel hulp van de rode STOP knop, hebben we in ieder geval genoeg cash. Als het moet kunnen we de taxi terug naar Nederland te nemen.

Als ik me met een zekere trots naar Smurfin omdraai en triomfantelijk uitroep ‘Gelukt’!! is ze even stil. Ze kijkt me met 1 opgetrokken wenkbrauw aan en vraagt me waarom ik zo moeilijk deed. ‘Waarom drukte je niet gewoon op die knop rechtsonder, die met de Engelse vlag..?’. Ik  voel dat mijn hoofd rood wordt en besluit mijn mond te houden.

Er loopt een grote groep mensen voor me langs naar iets wat lijkt op een uitgang. We gaan erachteraan. Eenmaal buiten wacht ons een muur van droge hitte en iets wat zich het best laat omschrijven als een hele grote bouwput tegen een Mad Max Apocalyps achtergrond.

Het is inmiddels na 21.00u, mijn voeten doen pijn, mijn T-shirt plakt op een zeer on-sexy manier aan mijn lijf en mijn dochter is boos. Ik ontdek een bordje met een trein en een pijl eronder. Het leidt ons een parkeergarage in en uiteindelijk staan we, trap op, brug over, een kwartiertje later, op het station.

Nou ja, we staan op EEN station. Voor een ticketautomaat zonder Engels vlaggetje. Achter mij sluit een Brits echtpaar aan. Nee zij weten ook niet hoe dit werkt. Nee ze weten niet welke stop Malaga centraal is. Nee, ze kunnen niet wisselen voor kleingeld maar mogen ze wel even voor, want zij hebben nl WEL kleingeld… Wel #$%$$$^%*!!…

Terug de trap op, de brug over en naar het cafe voor kleingeld terwijl Boze Smurfin bij de koffers zit. Aangekomen in het cafe valt bij binnenkomst een doodse stilte. Ik heb al een dag geen spiegel gezien en ik wil ook helemaal niet weten hoe ik eruit zie. Totaal verwilderd, gigantische zweetplekken overal, rooddoorlopen ogen en een aan waanzin grenzende blik in mijn ogen, gok ik.
Het schijnt mee te vallen want na mij wisselgeld te hebben overhandigd vraagt de knipogende barman of hij misschien nog wat anders voor me kan doen. Die gast is niet goed bij zijn hoofd of staat al 10 jaar droog. Ik zal het nooit weten met mijn beperking van ‘bier’ en ‘patat’ dus ik hou het op een vriendelijk knikje. Toch jammer.

Terug bij de ticketautomaat vind ik mijn Smurfin bovenop de koffer zittend met een moordlustige blik in haar ogen. Wat een kutleeftijd, 15 jaar.  Ik roep gespeeld blij ‘Gelukt!’

Na wat geharrewar bij en met de ticketmachine heb ik 2 treinkaartjes naar Malaga Maria Hutseflutseveen, close enough wat mij betreft. We kunnen kiezen uit perron A en perron B, beiden dragen het bordje Malaga – Fuengirola en daarmee houdt de informatie op. De treinregeling biedt weinig verduidelijking want afwezig en ik neem me ter plekke voor om me nooit meer negatief uit te laten over de NS.

Ik ‘spreek’ een aanwezige dame aan door mijn schouders op te halen terwijl ik haar vragend en tegelijk bijzonder vriendelijk aankijk.  Zij beantwoordt mijn ‘vraag’ vriendelijk en zeer uitgebreid. In het Spaans. Ik herken de woorden Malaga en ik vermoed het woord ‘hier’ . Na wat handen- en voetenwerk bevestigt ze dat we op het juiste perron staan. Tenminste, dat hoop ik.

Hierna begint ze met enthousiasme een verhaal af te steken wat zeer onderhoudend zou zijn geweest als ik had begrepen waarover het ging. Smurfin kijkt me lachend aan en vraagt ‘Bier of patat?’ en ik antwoord ‘Neh. Montignac’

Het perronverhaal zit me niet lekker. De trein aan de andere kant komt er zo aan en zul je zien dat we straks toch daar moeten zijn. Ik vraag een andere dame waar de trein naar Malaga aankomt en zij wijst heel resoluut naar de andere kant….

Ik loop naar Smurfin en vertel haar dat we naar het andere perron moeten. Nu! Om een reden die mij onduidelijk is, staat er een knalgele gesealde koffer naast haar. Ze wijst er naar en zegt ‘Dat kan niet want ik zou even op een mevrouw haar koffer passen…..’.
‘Fuck die mevrouw, we moeten naar de andere kant!’ blaf ik mijn Smurfin toe. ‘Jij blijft hier. Ik ga alvast met mijn spullen naar de andere kant. Jij komt zodra mevrouw terug is!!’

Aangekomen op het andere perron, trap af, tunnel door, trap op, is de mevrouw weer terug en schreeuwt me in het Spaans iets toe wat ik niet versta maar wel begrijp. ‘Wat doe je nou, trut!? Je moet aan deze kant zijn!!’

Ondertussen komt de trein aanrijden en komt mijn Smurfin er aan. Trap af, tunnel door, trap op. Smurfin komt aanrennen met een hoogrood bezweet hoofd, ondertussen alles wat in de koffer zit, vervloekend.

Ik zie een man in uniform, een man van gezag. Die zou het moeten weten besluit ik. Ik vraag hem welke trein naar Malaga Centraal gaat. Hij is even stil en zegt daarna uiterst gedecideerd ‘on other side…’

Ik laat op dat moment mijn koffers en mijn tas los en ik hoor ze met een plof naast me vallen. Ik laat los, ik leg mijn hoofd in mijn nek en “schreeuw zo hard ik kan……op de achtergrond hoor ik iemand sissen; ’tss Turistas..’

En nu, 12 uur later, liggen we decadent as hell, op ons 5 sterren dakterras. We laten Carpaccio en Champagne serveren die we loom en ontspannen wegwerken onder de hete Spaanse zon. De vakantie is begonnen.

Overige hoofdstukken
Een dollemansrit met de taxi, wanhopige Giovanni, een indecent exposure, puisterige opdringerige pubers, op de foto met kinderen, blaren van het lopen, een paardenrit met koets, de Cathedrale, heel veel Sangria, echtgenoten die echt genieten, strand zonder zand, beloofde shots van een te dikke maffiabaas, een afgeslagen uitnodiging voor een te Sexy Feest in een te Vage Bar. Een prive stripact, benen op de stoel zijn niet geoorloofd, in de etale klimmen ook niet, nog meer blaren, autosleutels kwijt, verdwalen (dus blaren), bij naderend vertrek de weg weten, ’s nachts in de gordijnen klimmen, rughaar. Vloeibare lunch, vloeibaar diner, alles vloeibaar. Op een onbewoond eiland, sjans in het Frans, chinees in onverantwoorde zwembroek, viooltrio laat het afweten. Niet weer schoenen passen. Wij zijn moe. Sexy Viooltrio verzoekt date, ober in de war : waar kwam dat bord ineens vandaan, boete op het strand en vals beschuldigd, ik wil niet met je uit ik wil water, onverwacht gestreeld, cocktail ondanks cafetaria met dank aan ober zonder tanden, op de valreep een nacht doorgehaald in goed gezeldschap en lekkere muziek.

Deze idiote midweek is een keerpunt in de relatie tussen mij en mijn Smurfin geweest. Ik kan het iedere ouder aanraden die niets meer te verliezen heeft in de relatie met zijn/haar kind.. Gooi alles wat je ooit geloofde over ouderschap overboord. Get real. Spreek je teleurstelling uit in jezelf. En in de ander. Wordt boos, wees verdrietig. Geef inzage in je ziel. Geef je kind de gelegenheid jou te leren kennen, de mens achter de ouder.Grijp de kans aan om de persoon achter je kind te leren kennen. Als je niets meer hebt te verliezen, heb je alles te winnen.