Auteur: Angel

Lieve schat, als je dit ooit leest. Een waarschuwing vooraf, dit is niet prettig. Het is hoe ik toen, 4 jaar nadat je wegging, op de situatie terugkijk. Inmiddels is het 2021, het is 22 februari om precies te zijn. Mijn writersblok is net een week opgelost, ik heb je daar gisteren over verteld 🙂 Voor timeframe. En nu ben ik aan het uitzoeken. En ik kwam deze tegen. Ik heb hem nooit afgemaakt omdat 2011/2012, naja dat was het jaar dat ik echt van het padje raakte. Daarna heb ik nooit meer de behoefte gehad. Ik had andere dingen aan mijn hoofd, zeg maar. Tot eind 2018 en alles veranderde. Alles. En daar had jij zo’n centrale rol in. Dat weet je, ik heb het je vaak verteld. Dus. Een berichtje van mij uit het verleden naar de toekomst, aan jou. Om te zeggen dat ik van je hou en ik zo trots op je ben. Voor altijd. Nooit vergeten, is belangrijk.

Met al mijn liefde,
Mama (en een dikke zoen van Fiona)

vr okt 07, 2011

Toen Sharry wegging veranderde alles. Ik ben er, als ik eerlijk ben, nooit overheen gekomen. Zelfs nu niet. Nu ik een meer dan goede band met haar heb, we elkaar helemaal hebben teruggevonden op een manier die anders nooit mogelijk was geweest. Toen Sharry wegging heeft ze een stuk van mij meegenomen, een stuk wat ik nooit heb teruggevonden. Het gapende gat is er nog steeds. De afwijzing, de teleurstelling die ik was, het falen. Ik ben er nooit van hersteld.

Toen Sharry weg was en bleek bij haar vader te zijn, was ik boos. Gekwetst. Ik heb als een klein meisje liggen huilen op de grond. Uren, tot mijn tranen op waren. Nooit in mijn leven had ik zoveel pijn gekend. Ze was van mij! Ze was van mij en nu was ze weg…

Ik wilde moeder worden, van kleins af aan. Ik wilde iets wat helemaal van mij zou zijn, wat altijd van mij zou houden en waar ik voor altijd van kon houden. Als ik moeder was dan kon dat. Ik raakte op mijn 19de geplanned zwanger en werd op mijn 20ste moeder. Nooit was ik gelukkiger geweest. Vanaf de dag dat het kleine wezentje in mij groeide was ik verliefd en voelde ik mij compleet. De zwangerschap heb ik beleefd als een droom. Geen centje pijn. Ik vond het zo gezellig, ik en mijn baby. We waren samen, helemaal een. De dag van haar geboorte (en die van haar broertje) blijven mijn meest gelukkige momenten. Ze was helemaal perfect, haar blauwe ogen die me aankeken, haar zachte gekreun. Haar geur!! Ze was van mij! Dat gevoel is nooit weggegaan, dat ze van mij is, een deel van mij is. Op de dag van haar geboorte heb ik haar (later ook haar broertje) beloofd alles te doen wat nodig was om haar te geven wat ik zo had gemist. Onvoorwaardelijke liefde, veiligheid, de ruimte om helemaal zichzelf te zijn en worden, steun bij alles. Ik zou er zijn, voor altijd. Goede of slechte tijden, leuke en minder leuke momenten. Ik was een rots.

Terugkijken was het een haast ongezonde gedrevenheid, er te zijn. Altijd. Mezelf volledig weg te cijferen voor haar, voor hen. Maar ik doe het nog steeds. Mijn taak als moeder is mij duidelijk en daar komt niemand tussen. Tja…. soms gaat het anders.

Ik was gekwetst, door haar. Ze liet me in de steek en gooide al mijn liefde terug in mijn gezicht. Achteraf kan ik dat zeggen, toen projecteerde ik alles op haar vader. Die klootzak had mij niet verteld dat ze bij hem was, hij had haar verteld dat ze kon blijven. Geen gas, water, licht, baan, maar wel schulden en vervuiling. Ik was zo woest. Maar ik wist ook dat zij hem verafgoodde, dat alles wat ik tegen hem zou zeggen, ik met hem wilde doen, bij haar terecht zou komen. Dat ik haar dan een reden gaf weg te blijven. Dus ik slikte het in. Alles. Ik huilde als ik alleen was, soms, maar handelde zo rationeel mogelijk. Maakte afspraken met haar vader over school, stuurde haar berichtjes dat ik aan haar dacht en dat ik hoopte dat het goed met haar ging.

Afspraken werden verbroken, smsjes en telefoon nooit beantwoord.

Via de zijlijn hield ik haar in de gaten, meer kon ik niet. Via vriendinnen en vooral via haar mentor op school bleef ik op de hoogte. Ze ontliep me, wilde me niet spreken. Vertelde via haar vader en haar opa dat ze erg gelukkig was en niet zou terugkomen. Mike was woest. Hij zag mij van dichtbij kapot gaan. Hij vond Sharry egoïstisch en ondankbaar. Dat was voor mij voldoende reden afstand te nemen van hem.

Mijn muis was niet egoïstisch maar was 13 jaar, voelde zich in de war en alleen gelaten. Ze had een vader die zonder haar niet kon leven en een moeder die ze niet onder ogen kon komen..

De relatie van toen inmiddels 12 jaar, werd er niet beter op tussen mij en Mike. Ik sloot me steeds meer af en werd onbereikbaar voor hem. Ik handelde wel maar deelde niets meer. Ik was de enige die mijn kind kon redden en niemand kon mij helpen. Alsof ik dat zou hebben toegelaten.

Mijn zoon, die al niet zo stevig stond, raakte door het vertrek van zijn zus nog meer in de war. Trok steeds meer op met zijn verkeerde vrienden. Hij had zijn therapeut om mee te praten maar dat leek niet voldoende meer. Koud een paar maanden op het voortgezet onderwijs, zijn moeder in de vernieling, zijn vader die zijn zus niet naar huis bracht, zijn zus die hij mistte… Zijn stiefvader en moeder die niet meer met elkaar spraken. Hij was kwaad op zijn zus maar hield van haar, hij was kwaad op zijn moeder maar snapte dat gevoel niet, hij was kwaad op zijn vader maar kon nergens met dat gevoel heen… Ga er maar aanstaan, hij was 11.

Een half jaar later.
Ik werkte veel, het verzette mijn gedachten. Mijn relatie was voorbij maar dat wilden we nog niet uitspreken. Mijn dochter dreef steeds verder van mij weg en mijn zoon was op zijn zachts gezegd, nogal destructief bezig. Ik at niet meer, ik sliep niet meer. Het voelde iedere dag een beetje meer alsof ik verdronk. Dat ik geen eind aan mijn leven maakte was omdat ik vastbesloten was mijn kinderen niet nog meer reden te geven zich van mij af te keren. Dus ik begon een relatie met een getrouwde collega, ik zocht afleiding en een manier om de zelfhaat te verdoezelen. Briljante zet, nee, niet echt. Ik was radeloos.

Inmiddels wist de politie ons adres prima te vinden. Zoonlief was helemaal losgeslagen. Wekelijks zat ik op school om daar te bespreken, week voor week, hoe Kars te helpen. We zaten hem heel dicht in zijn nek en gaven hem niet veel bewegingsruimte om brokken te maken. Thuis was het praten, praten, praten. Over hem, over zijn vader, over zijn zus. Hij vertelde me veel maar kon niet alles bij me kwijt, logisch. Ik maakte deel uit van de situatie..

Sharry, tja daar ging het ronduit slecht mee. Wekelijks zat ik bij haar mentor aan tafel om te bespreken hoe het met haar ging. Ze rook onfris, zag er moe uit en miste veel school. Vader was tot op dat moment onbereikbaar. Dat is nooit veranderd overigens. Ik probeerde zoveel mogelijk de deur voor haar open te houden maar ze wilde er niets van weten, ze weigerde alle contact.

En toen kreeg ik een telefoontje….. De vader van haar beste vriendin belde mij. Hij was met zijn dochter bij de politie geweest om aangifte te doen van sexueel misbruik. Mijn ex, Sharry’s vader, had met zijn handen aan zijn dochter gezeten. Dat wilde ik vast wel weten. De relatie tussen mijn dochter en haar vader was ook niet helemaal fris vond hij.

Kun je je een gevoel voorstellen dat je aderen bevriezen? Dat je lichaam tintelent van voeten naar kruin, verandert in ijs? Zo voelde het. De nachtmerrie hield maar niet op. Sterker, hij leek maar net te zijn begonnen. Ik was een van die mensen geworden uit een disfunctioneel gezin, ik was zo’n moeder. Ik was ´de ander´