Ik heb de afgelopen maanden met mezelf in isolatie geleefd en ik ben er achter gekomen dat ik mezelf echt een heel leuk mens vind. Ik ben trots op mezelf; ik ben trots op wat ik bereikt heb, ik ben trots op wat ik heb gedaan, ik ben trots op wat ik kan. Ik ben trots op mezelf.
Waarom is dat zo not-done om te zeggen? Waarom wordt dat zo vreemd ontvangen. Op het moment dat iemand aan mij vraagt, dat is wel eens gebeurd, ‘wat vind jij leuk aan jezelf’?’ dan is mijn antwoord ‘Alles’. Dat meen ik ook. Ik vind alles leuk aan mezelf. Niet alles is even handig en sommige dingen vind ik ronduit bizar maar ja, ik vind alles leuk aan mezelf. Daar wordt altijd zo vreemd op gereageerd. De reactie was iets in de trant van ‘Nou, jij vind jezelf wel heel wat’.
Nou ja, dat vind ik ook. Als ik heel eerlijk ben vind ik mezelf The Shit. Ik vind mezelf stoer. Ik vind mezelf grappig. Ik vind mezelf slim. Ik vind mezelf The Shit, ja. Maar dat ik mezelf The Shit vind, wil dat niet zeggen dat ik daarmee iemand anders minder vind, ik ben helemaal niet met een ander bezig. Ik heb geen enkele behoefte om mezelf te vergelijken met een ander. Dat is een heel ander persoon, die zit heel anders in elkaar. Ik heb nooit in diegene’s wereld gewoond. Misschien is die persoon ook wel helemaal The Shit en als dat zo is dan hoop ik echt dat diegene dat ook echt van zichzelf weet, en vindt
Wat het mij heeft gebracht is dat ik niet meer bang ben om fouten te maken. Ik doe mijn best en hoop op een goede afloop. En daarnaast ben ik helemaal The Shit. Wat niet betekent dat ik alles KAN, er zijn heel veel dingen die ik absoluut niet kan, die je mij niet moet willen laten doen. En dat vind ik helemaal ok.
Ik heb mezelf meerdere keren geëlektrocuteerd voor ik me erbij neerlegde dat ik dat dus niet kan. Soms heeft het ‘ok ermee zijn’ wat tijd nodig.