De Uitvinder ervaart de wereld anders dan ik. Sinds ik dat weet ben ik mijn eigen denkprocessen ook kritisch aan het bekijken.
Bedenk jij wel eens dat
- als je partner echt van je zou houden, dan zou hij niet/wel……..
- je vader je echt zou respecteren, dan zou hij niet/wel……..
- je zus je echt serieus zou nemen, dan zou zij niet/wel……..
Ik bleek best handig om te kunnen gaan met deze omgekeerde bewijstlast-voering ..
Ik dacht de jaren dat ik en de Uitvinder inmiddels samen waren redelijk zeker wat het probleem was; mijn man hield niet van mij. Wel als het hem goed uitkwam, maar niet ‘echt’. Want…
.. hij liep weg als ik verdrietig was
.. hij liet me nooit uitpraten
.. hij zei nooit dat ik iets goed had gedaan.
Ik weet niet meer waarom, maar ik ben het gaan ontleden. Waarom was dit een bewijs van het ontbreken van liefde? Wat is dan het bewijs van de aanwezigheid van liefde. En als ik kon definieren ‘wat’ geldt als bewijs, dan nog was het bewijs wat geldt voor mij, hoe komt die kennis dan uiteindelijk bij mijn (or any) man terecht.
Ik ben de omgekeerde bewijslast eens gaan opschrijven. Gewoon om een idee te krijgen welke onzin ik mezelf wijsmaak.
Iemand die echt van mij houdt zal:
- me altijd laten uitpraten
- er altijd voor me zijn
- mijn belang altijd voor zijn eigen belang stellen
- nooit tegen me liegen
- mij altijd met respect behandelen
- altijd vriendelijk doen
- alles voor me overhebben
- mij nooit uitschelden
Let vooral even op de woorden alles/altijd/nooit. Iemand die bovenstaande WEL doet, houdt dus NIET van mij. Geeft niet om mijn welzijn.
Sinds ik van het bestaan van mijn eigen Liefde-Bewijs-lijst op de hoogte ben, besef ik pas op welke manier ik iemand anders verantwoordelijk maak voor hoe IK me voel. Natuurlijk heb ik het niet over open deuren als mishandeling, opzettelijk kwetsen of mijn konijn koken.
Ik heb geen konijn overigens.