Uitgangspunt; tijd bestaat niet. Verleden bestaat niet, toekomst bestaat niet, alles gebeurt tegelijk. Iedere mogelijke versie van mij, als gevolg van iedere consequentie van iedere mogelijke actie bestaan allemaal tegelijk.
Ik zat net muziek te luisteren. Het is muziek van lang geleden uit een periode waar ik veel herinneringen aan heb, er gebeurde veel. Zodra de muziek startte was ik terug in de tijd. Volledig. Ik was weer die persoon, in dat moment.
Was niet fijn, ik voelde alle emoties van toen weer, alsof het in dit moment gebeurde. Ik ben er uitgestapt en ernaast gaan staan. Ik keek naar de situatie, naar mezelf.
Het enige wat ik dacht ‘Meid, het komt allemaal goed. Jij gaat het redden. Je bent sterk genoeg. Je kunt dit, het komt allemaal goed.’ De muziek speelde verder.
Ik kan me herinneren dat er een aantal nummers op de cd stonden waar ik rustig van werd, toen. Ik haalde er steun uit, geruststelling. Ik voelde me even wat minder alleen, I guess.
Ervan uitgaande dat alles tegelijk gebeurt zou het in theorie mogelijk zijn dat mijn andere versie, lineair gezien in het verleden, zich zojuist getroost heeft gevoeld door mijn woorden, mijn aanwezigheid.
Interstellar, gave film. En, wetenschappelijk onderbouwd. Wist je dat? Cool stuff